آغاز مبارک

سلام به امیررضای مامان و دوستان عزیز

شب بود. سال‏های سال از شب می‏گذشت. مردمانی همه محکوم به ناموزونی روزگار خویش، با دست‏های سیاهشان زندگی را زنده به گور می‏کردند. صدایی حتی اگر از آسمان می ‏آمد، در طنین نعره‏های مست و واژه‏ های جاهل گم بود. سرزمین بود و قحط سالی آدمی... و خدا ناگفته مانده بود در سنگ سنگ آن دل‏های پشت به آفتاب.

و آمد آفتابی از پس این ابرهای جلالت تا روشن کند این سیاهی را

محمد(ص) آمد و با آمدنش زمین را پر از نور کرد

نور دیانت.......نور محبت......نور مهربانی

او آمد؛ با ردایی همه از واژه و سرمایه بی‏ بدیل زندگانی، با قامتی از صدای ماندگار خداوندگار، با چشم‏ هایی که روشنگر کوره ‏راه‏های هستی تا امروز، با سینه ‏ای که گنج‏خانه همه پاسخ‏های ناگفته و همه رازهای ناخوانده است.

محمد آمد، زمین سر از خواب خویش بلند کرد و صبح دمید.

به برکت سفره دست‏های سبز آن معجزه، خدا مهربان‏تر شد با مردمان قدرناشناس، با قلب‏های فتنه‏گر ناآرام و در کلام خویش، چنین سرود: «ای محمد! پروردگار تو این مردم را عذاب نخواهد کرد مادامی که تو در میان آنها زندگی کنی».

صدایش کن! دست‏های او همیشه نزدیکند. کوره ‏راهی در پیش نیست. راه‏ها معلومند. پیامبر خورشید شبانه ‏روز هستی است. بر دامانِ معصوم او چنگ بزن و رهسپار شو.

یا محمد(ص)

تا نام تو برده می‏شود، چراغ‏ های صلوات، در جان لحظه‏ ها فروزان می‏شوند. تا فضیلتی از تو گفته می‏شود، دل‏ها از بوی گل محمدی زنده می‏شوند. یاد نویدبخش تو، درب‏ های صبح را به رویِ ما می‏ گشاید. قرآن تو، نزدیک‏ترین راه رهایی است
قرآن، معجزه‏ای است که از دست‏های روشن تو به ما رسید و مرهمی شد بر داغ‏های همه روزه بشریت.

دنیا، شاداب و جوان می‏ماند؛ اگر سطری از اندرزهای تو را به کار بندد؛ همچنان‏ که منبر و مسجد و مأذنه از ذکر و نام تو فعال مانده ‏اند.

تو را نشناختیم
یا رسول اللّه‏ (ص) ، فقط می‏دانیم که نامت بر همه کائنات ترجیح دارد. چگونه می‏توان شعاع دایره خوبی‏هایت را ترسیم کرد؟

تو را نشناختیم اما همه هستی ما از احترام به نامت می‏گوید که بیت بیت، قصیده‏ های روشن در دل‏ها می‏کاری و نور می‏پاشی در چشم‏های خاک.